Het van-alles-en-nog-wat winkeltje

Het van-alles-en-nog-wat winkeltje is een van de vele winkeltjes in Malory. In dit winkeltje vind je zoals de naam als zegt; van alles en nog wat. Je vind er de meest fascinerende dingen. Maar ook de meest prullerige dingetjes. Je kunt er vooral een hele dag spenderen. Het is er vooral gezellig door de talrijke kleuren en door de jonge grappige vrouw achter de kassa. De perfecte plaats dus voor verzamelaars!

Regels:
Gooi zo veel overhoop als je wilt, het ligt er toch maar te liggen.
Wees vriendelijk tegen de kassierster.

Personen:
Max.5?

Het regende. Nee, dat was slecht gezegd: Het regende pijpenstelen. Het water kwam met bakken uit de hemel. God, waaraan had de wereld deze zondvloed aan te danken? Dat was dan wel overdreven, het leek in elk geval alvast een zondvloed. Dus was Arwin de eerste de beste winkel ingegaan. Dit was het beruchte winkeltje waar alles te koop was. Nee, niet alles. Alles wat nutteloos was, maar toch was uitgevonden, kon je hier vinden. En je vond ook nóóit iets wat je nodig had. Arwin rommelde, om zichzelf een houding te geven, door de troep die er was. Hij had geen paraplu, dus als iemand het hem zou vragen, kon hij zeggen dat hij een paraplu zocht. Goede smoes. Behalve natuurlijk dat Arwin nooit paraplu's gebruikte. En dat hij hier gewoon bleef totdat de zondvloed was gebombardeerd tot een halve zondvloed. Dan zou hij zichzelf ertoe bewegen terug te gaan. Alleen was 'ie nog steeds een hele, dus Arwin bleef in het warme winkeltje. Het winkeltje waarvan hij zich altijd zou blijven afvragen wat iedereen er zo geweldig en fantastisch aan vond.

Als Arwin nu heel eerlijk was, was dat een klein beetje overdreven. Klein beetje maar. Alleen jammer dat de regen nu alleen nog maar harder was geworden. Een halve zondvloed zat er dus nog niet in. Jammer. Arwin heette namelijk geen Noah en hij had geen flauw idee hoe je een boot bouwde. En er waren hier niet echt dieren. Buiten die ene hond. Sinds wanneer mochten honden hier? Maar hoe dan ook, Noah had een paar nodig gehad. Plots vroeg Arwin zich af of honden ook de pest aan elkaar konden hebben. Als je dan zo'n paar had, en die waren toevallig vijanden, wat hàd je er dan aan? Maar goed. Back to business! Arwin besloot ook zijn zoektocht naar niets op te doeken en dat meisje te gaan vragen waarom ze zo bang was voor...een natuurverschijnsel. Hij bedoelde, het waren gewoon wat lichtflitsjes. Altijd gebruikt in horrorfilms voor een dramatisch effect. En àltijd in kinderfilms omdat ze dan konden aanduiden wie de slechteriken waren. Waarom waren die altijd zwartharig? Was best raar, eigenlijk. Maar goed. Hij wandelde naar het meisje, wat ongelooflijk alledaags klonk en wat het ook was. 'Waarom ben je eigenlijk zo bang...als ik dat mag vragen?'Vroeg Arwin, die meteen met de deur in huis viel.

New
----

Jule liep het winkeltje in, recht naar de plek waar al de cd's en lp's lagen. Ze was waarschijnlijk de grootste muziek freak ever en ging elke week wel een keer naar dit winkeltje. Je zou kunnen zeggen dat het totaal gen zin had om hierheen te gaan als je dance remixen en dubstep maakte, maar heel veel dj's maken tegenwordig remixen met oude platen. Zo ook Jule, en ze stond nu door de cd's te zoeken.

Jared zat ergens op een rustiger plekje in de winkel tussen tientallen onderdelen van apparaten en machines. Het maakte hem niet uit dat hij hier op de grond moest zitten. Als mensen naar hem keken was het net alsof ze een kind in een snoepwinkel zagen, zo opgewekt was hij. Deze winkel was echt geweldig! Ze hadden er werkelijk alles wat Jared nodig had voor zijn nieuwste ‘uitvinding’/ creatie.
Even keek Jared op van de onderdelen om te checken of niemand naar hem keek.
Nee, de mensen die in de winkel waren, waren druk bezig met hun eigen dingen.
Jared greep zijn kans; hij zette twee stukken van een oude telefoon en een blender aan elkaar en met zijn gave, elektrokinese, testte hij of het werkte. Tot zijn vreugde klonk er een zacht zoemend geluidje.
Perfect! Tijd voor het volgende onderdeel.

Jule keek op zij toen ze een zoemend geluid hoorde. Daar zat een jongen in een hoekje bij elektrische apparaten. Hij leek als een klein kind, zo blij en ze kon er niets aan doen dat ze onwillekeurig een beetje glimlachte. Ze liep naar hem toe en ging met een paar LP's in haar handen naast hem zitten. 'Wat doe je?' vroeg ze, nog steeds met een kleine glimlach, maar die werd niet doorgetrokken tot haar grote blauwe ogen.

Jared keek als door een bliksemschicht geraakt op toen er ineens een meisje naast hem kwam zitten. Hij vond het niet erg om gezelschap te hebben, maar hij wilde niet ‘betrapt’ worden bij het gebruiken van zijn gave. Met een zo onschuldig mogelijke blik, keek Jared het meisje met een halve glimlach aan. “Uhm..” was het eerste wat er bij hem uit kwam. Tja, hoe ging hij dit uitleggen zonder iets los te laten over zijn gave? Jared beet op zijn lip en legde de onderdelen in zijn hand weer op de grond. Dit had hij misschien beter niet kunnen doen, want doordat hij niet langer zijn krachten gebruikte om de onderdelen te laten werken, verloor hij er de controle over:
binnen enkele seconden schoot er een straal elektriciteit door zijn lichaam, waardoor zijn haar ineens recht overeind stond en zijn ogen even draaiden.
Handig, héél handig! Zo maakte hij het alleen maar moeilijk voor zichzelf…!
“I-ik..” lag het aan hem, of rook hij ineens een verbrande lucht? Opgelaten haalde Jared even een paar keer adem terwijl hij zo onopvallend en nonchalant mogelijk zijn haar weer probeerde te kalmeren. “Ik was bezig met uitzoeken wat ik hier van kan gebruiken.” wist hij eindelijk een normaal antwoord uit te brengen en wees naar de onderdelen. De glimlach keerde voorzichtig terug op zijn gezicht.
Om de aandacht van hem, een vooral zijn haar, af te leiden knikte Jared naar de LP’s en vroeg: “En wat heb jij daar?” Zijn interesse was ondertussen gewekt. Net als mechanica, was muziek immers iets wat een belangrijke rol speelde in zijn leven.

Jule snapte niet goed wat er aan de hand was en keek hem een beetje verward aan. Maar toen hij opeens de controle leek te verliezen en zijn haren recht overeind stonden glimlachte ze. 'Het maakt niet uit, ik zit ook op Malory dus ik begrijp het' zei ze zachtjes zodat niemand het kon horen en ze glimlachte geruststellend. 'En dit zijn LP's ik denk dat je ze wel kent. Ik mix muziek dus ik dacht dat dit misschien wel van pas zou komen. Ik hou sowieso van muziek dus ik kan hier ook nog lekker naar luisteren' vertelde ze, lang voor haar doen.

'Het maakt niet uit, ik zit ook op Malory dus ik begrijp het' waren de verlossende woorden waardoor Jared weer kalmeerde. Godzijdank was het meisje van dezelfde school!
“Oh, dus jij bent ook een ‘probleemjongere’?” antwoordde Jared grijnzend terwijl hij het meisje een veelbetekenende blik toewierp. “Gelukkig maar.”
Toen ze uitlegde wat ze bij zich had, keek Jared met opgetrokken wenkbrauwen toe. “Ja, die ken ik wel.” zei hij weer kalm en glimlachte. Waar hij vandaan kwam, liepen ze soms nog een beetje achter dus werden er nog meer LP’s verkocht dan CD’s. Jared was altijd al een vaste klant geweest van de kleine en enige platenzaak in zijn woonplaats. “Hm, nu maak je me wel heel nieuwsgierig naar welke muziek je graag naar luistert of mee werkt.” Lachend knikte hij richting de platenspeler achter hem. Dit was zijn ‘subtiele’ hint om wat van de muzieksmaak van het meisje te horen te krijgen.

Jule knikte en glimlachte. 'Jep, mentaal en fysiek gestoord laten we maar zeggen' zei ze, maar er waren dingen waardoor je kon zien wat haar gaven was. Meestal liep ze er niet mee te koop, maar nu had ze alleen een shirtje aan en geen jas. Ze maakte zichzelf warm genoeg door de thermokinese. 'Ik luister eigenlijk alles. Ik maak dubstep remixen maar ik houd ook van oude muziek, en gewoon muziek maken is ook leuk, op echte instrumenten' vertelde ze met een serieus gezicht omdat dit onderwerp haar echt aansprak.

Jared knikte geïnteresseerd toen het meisje over haar muzieksmaak vertelde. Zijn aandacht was vooral op het gedeelte gevestigd waarbij ze over haar eigen werk sprak. “Wauw, het klinkt alsof je er veel verstand van hebt.” zei Jared glimlachend. “Misschien dat ik dan iets leuks voor je heb…” voegde hij er op geheimzinnige toon aan toe. Jared speurde de grond af en pakte uiteindelijk vier verschillende dingen bij elkaar: twee schijfjes, bijeengebonden draden en kubusvormig metalen blokje. Dit keer keek Jared nog even beter of niemand in de gaten zou hebben wat hij deed, behalve hij en het meisje.
Toen hij doorhad dat niemand op hen lette, zette Jared de verschillende onderdelen met behulp van zijn krachten in elkaar en overhandigde het eindresultaat, een soort metalen doosje, aan het meisje. “Sluit deze een keer aan op bijvoorbeeld een draaitafel of platenspeler. Het zal je verrassen.” vertelde hij nog op dezelfde toon en grijnsde mysterieus. "Ik ben Jared trouwens." stelde Jared zich ineens voor. Dat hij daar nu pas aan dacht! "En wie ben jij?" vroeg Jared daarna waarbij zijn mondhoeken iets verder omhoog krulden en zijn blik in de blauwe ogen voor hem bleef hangen.

Jule keek geïnteresseerd hoe hij het doosje in elkaar zette, hij leek er echt heel veel van af te weten. Ze snapte niet hoe hij kon weten wat hij deed met al die draadjes en zo, maar ze was ook totaal geen expert op dat gebied. Ze wist alleen hoe je draaitafels aan moest sluiten. 'Wow.. ik ben benieuwd. Echt' zei ze terwijl ze het aanpakte en het van alle kanten bekeek. 'Bedankt, en ik ben Julia, maar zeg maar Jule want dat vind ik leuker'.

“Julia…” herhaalde Jared, erop lettend dat hij de naam niet met een al te groot zuiders accent uitsprak. Hij proefde de naam op zijn lippen. Het klonk sierlijk en lief, maar ook weer niet té. Het was een beetje hetzelfde als de indruk die hij tot nu toe van Julia, of Jule want zo wilde ze liever genoemd worden, had. “Dan zal ik je Jule noemen.” mompelde Jared glimlachend waarna hij opstond. “Ik heb een idee. Mag ik dat nog even?” Kalm pakte hij het metalen doosje weer van Jule over en liep hiermee naar de platenspeler achter hem. In één beweging klikte Jared het apparaatje op de platenspeler. Perfect, dat zat. Nu alleen nog een LP…
Zonder iets te zeggen, liep Jared op zijn eigen aparte manier richting een bak met LP’s en haalde daar een LP met salsa muziek uit. Gelijk verscheen er een speelse grijns rond zijn lippen.
Met de LP in zijn handen, begaf Jared zich vervolgens weer terug naar de platenspeler en liet de plaat spelen. Binnen enkele seconden schalde er vrolijke salsa muziek door het kleine winkeltje.
De verkoopster keek daardoor even glimlachend op, maar ging al snel weer verder met wat ze aan het doen was.

Nu de plaat vrolijk speelde, kon Jared het apparaatje aanzetten. Hierdoor veranderde de muziek iets en kreeg het direct een veel helderder, ‘schoner' geluid naarmate de LP verder speelde. Ook klonken er af en toe vreemde geluidseffecten die de muziek iets excentrieks gaven.
Blij dat het werkte, draaide Jared zich weer naar Jule om. “Zo gaat dat dus.” verklaarde hij opgewekt. De grijns stond nog op zijn gezicht terwijl hij naar haar toeliep en iets voorover boog. “Mag ik deze dans?” vroeg Jared Jule plotseling met een overdreven accent en lachte. Dit was in feite zijn plan geweest. Eens zien of Jule bereidt was om met hem te dansen...

Jule vroeg zich af wat hij ging doen. Zijn accent was grappig, ook al probeerde hij het te verbergen, ze vond het wel leuk. De salsa muziek klonk goed, niet echt haar smaak maar wel vrolijk en ze kreeg er meteen een idee door. Het was goede dansmuziek, misschien was het wel een idee om er een remix van te maken, wel met een harde bas dan, maar gewoon een zuiders tintje. Toen hij het apparaatje aansloot keek ze hem met grote ogen aan. Normaal duurde het bijna een uur voordat ze zulke oude, stoffige LP platen zo zuiver kon laten klinken. 'Wow...' mompelde ze zachtjes, en toen kwam hij op haar af lopen. “Mag ik deze dans?” vroeg hij en ze keek hem even verward aan, maar toen glimlachte ze en pakte zijn hand. Natuurlijk was ze klein dus was het niet al te gemakkelijk met haar te dansen, maar als hij het leuk vond, ze had wel hakken aan getrokken. Als echt Engels meisje wist ze niet erg goed hoe dit moest, dus hij zou moeten leiden anders werd dit niks.

Jared trok Jule lachend overeind toen ze zijn hand pakte. Als de zoon van een Braziliaanse danslerares, wist hij wel aardig hoe hij moest bewegen op salsa muziek. Hij had er daarom ook geen moeite mee om Jule te leiden in de dans. Zelfverzekerd plaatste hij zijn linkerhand op haar heup en zijn rechter hield de hare nog vast. Ondanks dat Jule hakken droeg, moest Jared toch een stukje omlaag kijken. “En…” sprak Jared glimlachend ten teken dat ze begonnen. De eerste passen en bewegingen die hij maakte, waren vertraagd zodat Jule kon kijken hoe het ongeveer moest. Hij wist immers niet of ze al vaker aan salsadansen had gedaan, maar anders kwam hij daar nu snel genoeg achter. Ook testte Jared uit welke dansbewegingen prettig waren voor Jule, waar ze zich gemakkelijk bij voelde. Waar hij vandaan kwam konden de dansen namelijk soms erg…’vrij’ worden, dus probeerde hij nu alvast haar grenzen te ontdekken. Gelukkig was salsa nog één van de onschuldigere dansen. De tango bijvoorbeeld was weer een heel ander verhaal. Die zou Jared eerder dansen met iemand waar hij…
Tja..

“Gaat het goed?” vroeg Jared met een geamuseerde blik op Jule. Langzaamaan voerde hij het tempo al iets op.

Jule kon wel een beetje dansen, ze maakte dans muziek en moest er toch verstand van hebben. Bewegen kon ze makkelijk, ze was ook slank door het vele sporten maar salsa dansen was natuurlijk heel anders. Daarbij moest je je heupen los laten, snel bewegen en je vooral nergens voor schamen, lekker vrij bewegen. Eerst had ze er wel moeite mee, maar toen ze voelde hoe de bewegingen waren ging het al een stuk gemakkelijker, en ze merkte ook dat hij het tempo op voerde. Haar grenzen had ze niet eens getrokken, ze stond voor alles open. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom ze vaak met jongens mee ging. het maakte haar niks uit wat er gebeurde, ze had niet veel zelfrespect en gaf ook niet veel om zichzelf. Gelukkig had niemand dit ooit gemerkt. 'Ja het gaat' zei ze met een stralende glimlach omdat ze het toch wel erg leuk vond.

De truc bij de zuiderse dansen was, om te dansen alsof het allemaal niet uitmaakte. Het maakte niet langer uit wie keek of wat je deed, zolang je je maar aan het ritme hield.
Jared knikte en lachte goedkeurend toen hij merkte dat Jule het verrassend goed oppakte. Ze had een natuurlijk ritmegevoel. Dat moest vast komen door haar hobby met muziek.
“Het gaat heel goed, menina (meisje)!” beaamde Jared terwijl hij nog een stukje sneller ging bewegen. Dat kon Jule makkelijk aan. Even liet hij zijn ogen over de dansende Jule gaan. Lachend plaatste hij kort beide handen op haar heupen. Het was niet één of andere plotselinge versiertruc, zijn bedoeling was om haar extra begeleiding te geven, want ze leek het dansen oprecht net zo leuk te vinden als hij. “Dans vanuit hier,” legde Jared uit en draaide zijn handen zo dat Jule’s heupen nog losser bewogen. Hierna verplaatste hij één hand naar zijn borst om als het ware zijn hart aan te wijzen. “en vanuit hier. De rest doet er niet toe.” De muziek ging verder en ook hun dans ging verder. Jared vond dat het tijd was om Jule één keer snel en strak rond te laten draaien. Hij maakte dit duidelijk door zijn hand op haar heup en doordat hij haar een beetje van zich af duwde. De lach op zijn gezicht verbreedde waardoor er kleine kuiltjes in zijn wangen verschenen. Zijn enthousiasme viel ook in zijn schitterende ogen duidelijk te lezen.

Jule glimlachte bij zijn eerste woorden, al had ze geen idee wat het laatste betekende, maar ook geen zin om het te vragen. Toen hij nog sneller ging begon ze wel wat moeite te krijgen, maar dat was niet vreemd want ze deed dit voor de eerste keer. Daarom was ze blij met zijn extra begeleiding al voelde zijn handen op haar heupen een beetje vreemd, ze was er aan gewend. Herinneringen van andere keren kwamen terug en de glimlach werd iets minder, maar ze zorgde ervoor dat hij bleef. Als Jared nog iets terug wilde voor deze dansles dan was het maar zo. Bij zijn uitleg kwam de glimlach iets terug, alleen drong hij niet door tot haar grote blauwe ogen.
Hij zag er lief uit als hij danste, met kuiltjes in zijn wangen en donkere, schitterende ogen. Ze snapte dat hij een rondje wilde draaien en begon er dus mee, alleen halverwege voelde ze iets onder haar kapot krakken, haar hak was afgebroken. Natuurlijk verloor ze haar evenwicht en viel achterover in een grote stapel stripboeken die op hun beurt ook omvielen en de hele vloer bedekten.

Jared knikte even enthousiast toen Jule leek te begrijpen wat hij bedoelde en een rondje wilde draaien. Hijzelf stond al klaar om mee te veren in de beweging om het zo strak en gemakkelijk mogelijk te laten gaan. Het punt was gekomen en Jule draaide half, maar toen gebeurde iets waar zelfs deze Braziliaanse amateurdansleraar even niet op gerekend had; een afgebroken hak.
Eerst had Jared niet in de gaten wat er gebeurde, behalve dan dat Jule dreigde te vallen. Normaal had hij haar met gemak kunnen opvangen, maar helaas was ze net op het punt dat ze een stuk van hem af stond waardoor hij net te laat was.
Jule helde achterover.
Jared snelde al naderbij. "Julia!" klonk zijn stem hard door het winkeltje. In zijn reflexbeweging vergat hij haar bij haar bijnaam te noemen. De naam 'Julia' was bekender voor hem, vandaar dat hij de neiging had Jule eerder zo te noemen.
Gelukkig viel Jule een seconde later op een grote stapel stripboeken die haar val zou kunnen breken.

Geschrokken hurkte Jared direct bij haar neer en legde een arm rond haar schouders om te voorkomen dat ze verder over de vloer zou glijden. “Is alles oké?” vroeg hij oprecht bezorgd. Zijn wenkbrauwen gingen een stukje omhoog. Even twijfelde hij, voor hij toch verder sprak: “Het was wel mooie truc trouwens.” zei hij waarbij zijn verdwenen glimlach half weer op zijn gezicht verscheen. “Heel origineel.” Voorzichtig hielp Jared Jule een beetje overeind en wachtte nog steeds wat gespannen op een antwoord. Het grapje was voor het geval ze zich misschien zou schamen voor wat er gebeurd was, niet dat dat nodig was, absoluut niet. Maar daardoor nam Jared de val niet minder ernstig. Jule had een aardig klapper achterover gemaakt. Hopelijk mankeerde ze niets of niets ernstigs..

Jule opende haar ogen en zag eerst een beetje wazig, daarna beter. Ze had een vreselijk harde klap met har hoofd gemaakt. Zijn stem galmde in haar oren en ze glimlachte bij zijn woorden. 'Het gaat wel' mompelde ze zachtjes en ze stond op. Jammer genoeg protesteerden haar hoofd en maag hiertegen waardoor er een hevige hoofdpijn op kwam zetten en er een golf spuug naar boven kwam. In een reflex sloeg ze een hand voor haar mond en nog net op tijd kon ze het doorslikken. Even sloot ze haar ogen en ging met haar hand even over haar voorhoofd waarna ze haar ogen opende en Jared aankeek. 'Ik ben een beetje misselijk' mompelde ze.

Jared stond samen met Jule op. Hij wilde al protesteren, want in zijn ogen was het niet verstandig om zo snel op te staan na zo’n val. Aan de andere kant beweerde Jule dat het wel ging…
Helaas bleek Jared het bij het juiste eind te hebben; dit keer was hij er op tijd bij en plaatste hij zijn handen al op haar schouders op het moment dat ze bijna leek over te geven. Mocht ze ineens flauwvallen, dan was hij er om haar op te vangen.
Eigenlijk voelde Jared zich nu een beetje schuldig, want doordat hij haar niet had kunnen opvangen, was ze gevallen. Natuurlijk had hij dat niet kunnen zien aankomen en, als hij heel eerlijk was, kunnen voorkomen, maar toch…
'Ik ben een beetje misselijk' mompelde Jule, waarop Jared knikte en haar kalm naar een stoel in het winkeltje begeleidde. “Ga maar even rustig zitten. Haal diep adem door je neus en adem uit door je mond.” sprak hij zacht, maar duidelijk genoeg zodat Jule het kon horen en niet weer zo snel zou opstaan.
Toen Jared er zeker van was dat Jule wel redelijk goed op de stoel bleef zitten, snelde hij naar de kassière.
De jonge vrouw leek alles met een geschrokken uitdrukking op haar gezicht gevolgd te hebben. “Gaat het wel met haar?” vroeg ze met een ietwat hese stem aan Jared en knikte richting Jule.
“Ze is een beetje misselijk zegt ze,” antwoordde Jared zonder de vrouw aan te kijken. Zijn blik was enkel en alleen op Jule gericht. “maar ik weet niet of er verder echt iets mis is of niet.” Hij zuchtte. Op dit moment zou hij maar al te graag zijn gave inruilen voor de kracht van helen. “Heeft u misschien een glaasje water voor haar of..?” vroeg Jared vervolgens. Zijn gezicht stond ernstig.
“Maar natuurlijk! Ik ga het gelijk even pakken!” reageerde de vrouw direct, waarna ze hem eerst een plastic bak aanreikte. “Dit is voor als je vriendin..nou ja, je weet wel.” legde de kassière uit en liep weg om het water te gaan halen.
Jared liep met de bak in zijn handen terug naar Jule en hurkte bij haar neer. Al speelden er duizenden vragen in zijn hoofd en was hij best bezorgd, toch wist hij verrassend genoeg zijn kalmte te bewaren, omdat hij wist dat Jule dat misschien nodig had. Rustig legde hij de bak op haar schoot. “Hier. Als je voelt dat je moet overgeven, gebruik deze bak dan.” fluisterde Jared met een zachte, warme stem, net hard genoeg zodat Jule het kon horen. Zijn hand strekte zich naar haar uit om enkele plukjes van haar gezicht te verwijderen. “Hoe gaat het nu?”
Achter hem kwam de kassière aangesneld met het glaasje water dat ze aan Jared overhandigde. Na nog een bezorgde blik op Jule geworpen te hebben, liep ze weer terug naar de kassa, al was er verder niemand in de winkel die wilde afrekenen.

Jule ging zitten en sloot haar ogen weer. 'Ik viel op mijn hoofd, het zal wel daardoor komen. Is zo wel weer over' zei ze zachtjes. Nooit gaf ze het toe als ze zich ziek of niet lekker voelde, zo zwak was ze niet, dat had ze waarschijnlijk van haar ouders die altijd doorgingen met hun werk. Langzaam haalde ze adem en werd rustig ze liet zich iets beter in de stoel zakken en keek naar Jareds gezicht. Hij was eigenlijk wel knap, bruin getint en met mooie ogen die je zo zou vertrouwen. Zijn stem was warm en geruststellend en ze knikte terwijl ze haar blik even neersloeg naar de bak. 'Beter' mompelde ze met een geruststellend glimlachje, waar bijna niemand in zou geloven. Haar gezicht was bleek en haar blauwe ogen leken groter dan normaal, maar stonden wel een beetje dof.

Jared fronste even toen Jule vertelde dat het beter ging. Gek, want het leek er niet op dat ze zich beter voelde.. “Hmhm” zei hij alleen zacht.
Het glaasje water rustte nog in zijn hand. Besluiteloos nam Jared Jule’s witte gezichtje even in zich op. Zelfs haar geruststellende glimlach en onschuldige, blauwe ogen konden zijn bezorgdheid niet doen afnemen.
Wat kon hij doen? Wat als er echt iets niet goed zat? In dat geval viel er geen tijd te verliezen…
Plotseling zeker van zijn besluit, zette Jared het glas water neer op een kastje vlakbij hem.
“Kom, dan breng ik je naar de schoolarts.” zei Jared met een serieus gezicht en stond abrupt op. “Ik vertrouw dit niet.” Hij had wel gemerkt dat Jule een sterk meisje was en niet zwak wilde overkomen, maar er klopte gewoon iets niet. Dus voordat zij zou protesteren, legde hij kalm één arm rond haar schouders en een ander onder haar knieholten.
Soepel tilde Jared Jule vervolgens op. Ze was gelukkig helemaal niet zwaar. Hij glimlachte haar even bemoedigend toe. Zijn rechterschouder ondersteunde haar hoofd. Het voelde even alsof hij zijn kleine buurmeisje uit Wyoming weer vasthad, alleen was zij zes jaar oud en dit meisje met de mooie ogen in feite al een jonge vrouw. “Je krijgt een exclusieve lift van de Jared Mobiel.” zei hij met een licht geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht, maar de bezorgdheid klonk nog duidelijk door in zijn stem en viel te lezen in zijn ogen.

Na een beleefd knikje richting de kassière (die hen nogal verbaasd na staarde), liep Jared met Jule in zijn armen de winkel uit naar zijn..ehem..trouwe ros; zijn fiets.
Het was natuurlijk veel stijlvoller geweest als er een scooter of motor op hen had staan wachten, maar daar had Jared op het moment even geen geld voor. Eigenlijk was hij juist bezig met een oude, tweedehands motor opknappen. Hoewel het eerder gewoon een stuk roest was, zag Jared er een goudmijntje in.
“Tadaaa!” zei Jared met een licht sarcasme in zijn stem, maar hij glimlachte. Hij was echt niet van plan om Jule naar school te laten lopen of in deze staat alleen te laten zonder dat ze eerst bij een arts was geweest, dus zette hij haar voorzichtig op het zadel neer. Zelf ging hij op de bagagedrager zitten en pakte langs haar heen het stuur vast. Het leek er even op alsof Jared Jule wilde laten fietsen, wat natuurlijk niet het geval was, maar op deze manier kon hij én Jule vervoeren én haar goed in de gaten houden. Goed oplettend of alles wel goed ging, haalde Jared de fiets van het slot en reed al een stukje achteruit. “Zullen we gaan?" vroeg hij. "Geen zorgen, ik rij.” zei Jared geruststellend min of meer in haar oor omdat hij alleen over Jule's schouder heen kon kijken.