Het aquarium de Barcelona

Na een tijdje op haar arm te hebben gezeten, besloot Jimmy dat het nu wel eens tijd werd dat hij zelf wilde lopen. Kronkelend probeerde hij uit zijn moeders armen te komen die hem echter nog stevig vasthielden. Maar na een poosje aanhouden, liet Kylie hem met een zucht zakkenen zette hem voorzichtig op de grond. ' Oké oké, je mag lopen, maar niet te ver he.' Sprak ze hem streng toe. Jimmy reageerde er niet op en begon met waggelende stapjes langs het glas te lopen, soms even naar de vissen kijkend, maar zijn aandacht was al snel weg. In plaats daarvan keek hij naar de voorbijgangers terwijl hij soms een paar pasjes verder liep. Hij werd in ieder geval goed in de gaten gehouden door het wakende oog van Kylie, al ging die ook soms even naar al die mooie vissen.

Ryley's ogen waren gericht op het jongentje lopen. Het gezicht van het jongentje was echt goed waard. Die liep vrolijk alles te bekijken om zich heen. Natuurlijk hield de moeder hem in de gaten. Ryley deed zijn handen in zijn zakken terwijl zijn ogen weer op de zeepaardjes waren gericht. Ze zagen er allemaal schattig uit. Het gaf hem een rustgevend gevoel om er naar kijken. Door het kijken naar de vissen kon Ryley niks denken. Hij wilde niets denken. Zijn gedachten leken net zoals de zeepaardjes weg te zwemmen.

Kylie's ogen schoten naar de haai die uit het niets over haar heen kwam zwemmen, iets wat toch wel een beetje angstaanjagend was, aangezien het zo dichtbij leek. Op hetzelfde moment zette Jimmy weer een paar pasjes, met zijn ogen gericht op een ander kind dat voorbij liep en botste daarbij tegen een paar benen op. Jimmy stond al niet al te stevig op zijn benen en ketste als het ware af tegen het obstakel, waardoor hij achterover op zijn achterwerk viel. Met grote geschrokken ogen keek hij op naar de zwartharige jongen en al snel ging zijn mond open, waarop hij begon te krijsen.

Ryley had de hele gebeurtenis gezien hoe het jongentje gevallen was. Hij bedacht zich geen moment en liep naar het jongentje toe. Hij hurkte zich en glimlachtte een beetje onzeker. Hij was niet heel goed met kinderen maar hij vond het zielig om het jongentje te laten zitten. De paar mensen die er waren gaven de vrouw al vuile blikken. Waarom konden mensen niet tegen huilende kinderen. "Heey...niet huilen kleine man" De blauwe ogen stonden vriendelijk terwijl hij op een zachte toon sprak. Hij was wel een vreemde maar had een 'neutrale' uitstraling. Kinderen werden meestal rustig van Ryley als ze hem zagen of als hij tegen ze sprak.

Kylie werd gealarmeerd door Jimmy's huilen en keek snel om zich heen om te zien wat de jongen nu weer had uitgespookt. Een stukje verderop zag ze hem op de grond zitten met een vreemde jongen ernaast. Zodra de jongen tegen Jimmy had gesproken, stopte zijn krijsen abrupt en keek hij met grote waterige oogjes op naar hem. Kylie snelde naar hem toe, lichtelijk beschaamd door de blikken die op haar gericht werden. Ze hurkte naast hem terwijl haar blik even naar de andere jongen schoot. 'Jimmy, ik zei toch dat je niet te ver mocht.' Sprak ze de peuter verwijtend toe waarna ze hem voorzichtig optilde. Ze wendde zich naar de jongen en liet even haar blik over hem glijden. 'Dankje..' Zei ze met een licht glimlachje.

Het jongentje stopte met huilenen de ogen werden groter. Die dacht ook; Wie is die vreemde man die mij aanspreekt? Ryley had er verder geen bedoelingen bij, hij wilde de vrouw uithelpen. De jongen vond de blikken onterecht van de mensen. Waarom zo onaardig? De moeder kwam bezorgd aangerend, een goede moeder dacht Ryley bij zichzelf. De vrouw bedankte hem en Ryley schonk haar een klein glimlachje. " Graag gedaan maar was een kleine moeite"