Het aquarium de Barcelona

Voor een dierentuin was in deze stad geen plaats, dus besloten ze dat ze iets anders moesten bedenken. Om bij dit gebouw te komen, moet je de hele stad door, te voet door alle smalle paadjes, vandaar dat er maar weinig mensen komen van de school. Het is een soort museum, maar dan met levende wezens. Als je binnen komt geloof je je ogen niet, het licht is er vaag blauw en overal lijken vissen te zwemmen. Dat ze achter glas zitten weet je wel, maar zie je niet direct. Er zijn een paar gangetjes tussen het glas door. Je loopt dus als het ware door het aquarium heen.

Er zijn hier maar 3 mensen aanwezig, maximaal en de regels spreken zijn vanzelfsprekend.

Alsof hij verdwaald was in een andere wereld, zo voelde hij zich. Verheven boven wat er op aarde gebeurde. Zelfs als hij zelf niet zwom, hield hij van water. Omdat het zo mooi eruit zag, omdat het zo vrij was als hijzelf. Een van de belangrijkste elementen. Hij grijnsde terwijl hij de enorme vissen bekeek die langs het glas zwommen. Hij stond nu bij het tropische gedeelte. Het water was licht blauw en de vissen zeer fel gekleurd. Er was altijd wel wat te zien hier, met al die vreemde vissen die hier rond zwommen. Mooi of lelijk. Het was eigenlijk vreemd dat hij hier kwam, de vorige keer dat hij hier geweest was had hij alle ramen moeten zemen omdat hij een bordje genegeerd had waarop “verboden het glas aan te raken” had gestaan. Hij grijnsde bij het idee. Uiteraard had hij niet alles gezeemd, hij had om precies te zijn twee vlakken gedaan en was hem toen gesmeerd. Vandaag werkten er andere mensen, dus hij werd niet herkend. Gelukkig maar, het was hem nooit nog een keer gelukt om er onderuit te komen.

Haar lange haren wapperden in de wind toen zij de deur deden openen van het aqaurium. Wanneer zij de deur achter zich had gesloten zocht ze één van de medewerkers. Kathleya had een speciale camera meegenomen om prachtige foto's te maken van de bijzondere vissen die hier zouden zijn. Er werdt toestemming voor gegeven mits zij de flitser uit zou laten. Dat was geen probleem want deze camera maakte zelfs mooie foto's zonder de flitser. Met haar vingertoppen streek ze door haar haren om het weer in model te krijgen. Kath had een wit topje aan met een zwarte jeans eronder en droeg een blazer met wit/zwarte strepen. Om haar hals gleed een lange ketting die prachtig glinsterde. Het was een soort amulet met allemaal steentjes erin. Nu ze de omgeving had bekeken ging ze maar eens lopen. Tijdens het lopen bleef ze vaker stilstaan om net dat ene foto te kunnen maken. In haar ogen was duidelijk tevredenheid te zien. Het viel de blonde dame op dat er alleen maar personeel rondliep maar geen enkele bezoeker, was dat niet een beetje vreemd? Nadat ze bij de tropische gedeelte aankwam zag zij de eerste bezoeker. Kath kon het niet helpen om snel een foto te maken van deze man die een aantal meters verderop stond. Zijn aandacht waren naar de prachtige zeedieren gericht waardoor de foto mysterieus overkwam. Niet alleen deed zij foto's van dieren maken maar ook mensen fascineerde haar.

De verlichting die vanuit het water zijn gezicht bescheen, deed zijn lichaam lichtblauw kleuren. Wat er vreemd uit zag bij zijn donkere ogen, zijn donkere haar en de tatoeages die zijn lichaam sierden. Zijn witte overhemd, was zoals gewoonlijk bij de mouwen omhoog gestroopt, de witte kleur benadrukte zijn gebruinde huid. Gebrand door de zon, terwijl hij aan het zwemmen was in de zee. En juist deze kleur paste weer precies bij het blauwe water. Het had wat tropisch en het maakte hem exotischer dan ooit. Hij dacht er niet over zijn handen weer op het glas te leggen, het ramen lappen lag nog fris in zijn geheugen, maar toch had het glas een rare uitwerking op hem, het was alsof hij door het glas naar binnen wilde, het water in. Maar dat ging nooit lukken. Uit frustratie begonnen zijn vingers te knetteren en verschillende vonkjes werden over de grond verspreid, om daar weer uit te doven. De bewondering was te lezen in zijn ogen, een bewondering die hij nooit had jegens een persoon. Mensen waren bijna allemaal hetzelfde, maar de natuur was anders. Daarom hield hij er zo van om te reizen en alle verschillende landen te zien. De school voelde dus aan hem af en toe als een keten. Hij deed een stapje naar achter om zijn blik de ruimte te kunnen geven. Nog niet had hij door dat er een meisje bij hem stond en een foto van hem had gemaakt, daarvoor was ze te geruisloos geweest.

Haar vingers gleden over haar camera terwijl ze door de lens naar de man aan het kijken was. Dit had zij nog nooit eerder gezien, de verschijning van de man paste perfect bij de kleuren om zich heen. Het leek net of de omgeving voor hem was gemaakt. Kathleya had stiekem nog meer foto's van hem gemaakt want nog nooit had iemand haar zo gefascineerd als de man nu deed. Ze begreep niet waarom maar de foto's waren een prachtige creatie geworden. Zijn blik, zijn houding en zijn manier van doen maakte de foto's nog mooier dan het al was. Je zou haast de omgeving vergeten en alleen gevangen worden door de man die naar het glas stond te kijken. Snel deed ze haar camera weer weg omdat de man een aanstalte maakte om naar achteren te lopen. Wanneer zijn blik de ruimte door ging waren Kath's ogen gericht naar de prachtige vissen. Zonder dat zij op het bordje had gelet rustte ze haar vingertoppen op het glas. Ze werd letterlijk betoverd door de kleuren die op haar blanke huid scheen. De vissen leken in hun eigen wereld te leven, niet oplettend naar de ogen die naar hun deden staren. Opeens hoorde ze iemand roepen dat wat ze aan het doen was niet mocht. Geschrokken trok ze haar hand terug terwijl haar ogen groter werden. "Mijn excuses! Maar zie geen enkele vinger vlekken op het raam. Ik had het glas lichtjes aangeraakt" Ze schonk de personeelsjongen een charmante glimlacht waardoor hij begon te blozen. Hij zei dat het niet erg was en liep toen weg.

Een stem van een jongen leek hem doen opschrikken uit zijn gedachten en Kian draaide zich onmiddellijk om. Hij wist dat hij niet iets gedaan had wat niet mocht, maar toch voelde hij zich aangesproken en zijn ogen knepen zich samen en het bruin van zijn iris begon te fonkelen. Tot hij zag dat het niet tegen hem was. Het was een meisje geweest, blond en onschuldig, dat het glas had aangeraakt. Even gleed er een glimlachje over Kian’s gezicht heen. Dus hij was niet de enige die dat deed. Ze schrok en trok haar hand terug en toen ze haar excuses maakte schudde Kian even zijn hoofd. Dat hielp toch niet, bij hem had het in ieder geval niet geholpen. Toen de jongen echter weg liep en mompelde dat het niet uit maakte trok Kian zijn wenkbrauwen op en zijn ogen werden weer harder. Een verbaasde gloed gleed er over zijn gezicht en ergens wenste hij dat hij zich ook in een onschuldig meisje kon veranderen als het zo uit kwam, ze leken overal mee weg te kunnen komen. Terwijl mensen het juist leuk leken te vinden om een jongeman die toevallig bedekt was met tatoeages te kunnen straffen. Hij opende dan ook zijn mond om wat te zeggen. In eerste instantie had hij wat tegen de jongen, die nu al weggelopen was, willen zeggen. Maar met tekort aan jongens richtte hij zich maar tot het meisje. “Waarom komen blonde meisjes overal mee weg?” Zei hij beschuldigend, maar met enige ironie in zijn stem, zijn stem die schor klonk door het roken en charmant door de charme waar hij mee geboren was.

Voor het eerst voelde Kath zich een stuk zekerder omdat zij er gewoon mee wegkwam met een glimlachje zo zoet als honing. Tevreden keek ze hoe de jongen wegliep met zijn oren zo rood dat je het kon vergelijken met tomaten. Haar ogen waren weer gericht naar de tropische vissen die ze al te graag wilde fotograferen. Met haar hand maakte ze een simpele beweging om de camera op te vangen die ze in de lucht had gegooid. Met snelle bewegingen had zij precies de foto's waar ze naar verlangde. Alleen werd Kath uit haar concentratie gehaald. “Waarom komen blonde meisjes overal mee weg?” Zei de man beschuldigend terwijl zijn ogen op haar gericht waren. Kath deed simpel haar schouders wat omhoog en keek met onschuldige ogen naar de man. "Ik denk niet dat het iets met mijn blonde haren te maken heeft." Er was duidelijk een speelse toon in haar stem te horen, een beetje uitdagend. Zijn stem klonk schor, zou hij roken? De meeste die rookten kregen een hese, schorre stem wat niet minder sexy was. Het maakte de mannen juist veel aantrekkelijker. "Als het een meisje was geweest was ik er niet mee weggekomen" Ze liep simpel langs hem heen terwijl haar ogen, haar groen/bruinige ogen op de zijne waren gericht voor enkele secondes voordat ze weer wegkeek en doorliep.

Kian begon zachtjes te lachen toen duidelijk werd dat ze uit haar concentratie gehaald werd door hem. Misschien was het zijn stem waar ze van schrok, zijn diepe stem, die meestal geen warmte uitstraalde. Haar onschuldige blik leek aan te geven dat ze precies wist waar hij het over had. Ook aan Kian waren de rode oren van de jongen niet ontgaan en zij moest het dus al helemaal gezien hebben, wat ook haar blik zou verklaren. ’Wat een groentje’ had hij gedacht toen het hem was opgevallen. Hij was zelf over het algemeen niet zo makkelijk in te pakken door iemand en het meisje had voor zijn gevoel niet iets wat andere meisjes niet hadden. Toch glimlachte hij toen ze hem antwoordde dat het wel niet aan haar blonde haar zou liggen. Lekker bijdehand. Zijn blik gleed even over haar gezicht en de rest van haar lichaam. Onwillekeurig spande hij zijn spieren aan toen hij de camera in haar hand zag. Hij hield niet van foto’s. Ookal wist hij niet waarom, zo lelijk vond hij zichzelf niet en over het algemeen zag hij er best aantrekkelijk uit op foto’s. Maar die plaatjes konden herinneringen opwekken die hij eigenlijk niet wilde herinneren. Hij keek weer op toen ze nog wat zei. ‘Als het een meisje was geweest was ik er niet mee weggekomen.’ Kwam er zangerig uit haar mond. Dat betwijfelde de jongeman. ‘Meisjes nemen het altijd voor elkaar op.’ Antwoordde hij plagerig. Hij beantwoordde haar uitdagende blik door haar met een schuin, aantrekkelijk glimlachje aan te kijken.

Wanneer de blik van de jongeman over haar camera gleed zag ze duidelijk dat zijn spieren begonnen aantespannen. Zijn ontspannen houding maakte plaats voor een gespannen houding. Deze man hield duidelijk niet van foto's, het had Kath in het voordeel gewerkt dat de man haar geen foto's had zien maken. Als hij had geweten dat er een stuk of 10 foto's van hem op de camera stond dan was zijn reactie heel anders geweest. Aan de ene kant voelde Kath zich schuldig om stiekem foto's te maken want dat was inbreuk op diegene zijn privacy. Toch was haar nieuwsgierigheid en verlangen naar goede foto's belangrijker dan de regels. Regels waren er nu eenmaal om verbroken te worden. ‘Meisjes nemen het altijd voor elkaar op.’ Daar moest Kath toch wel heel even op reageren. Ze keek over haar linkerschouder. "Was dat maar zo" Er was nu een vreemde glans in haar ogen te zien. Haar houding was niet meer onschuldig of vrolijk. Haar houding was nu teruggetrokken en met deze woorden begon ze verder te lopen. Snellere passen. Misschien waren de dames die hij was tegen gekomen aardig. Natuurlijk! Wie wilde nu geen aandacht van een aantrekkelijke jongeman. Gelukkig was Kath heel anders en uit haar ervaring maakte ze liever helemaal geen vrienden. Of het nu jongens waren of meisjes. Vaak was ze spontaan geweest waardoor mensen haar zagen als een dom blondje. In bepaalde situaties was ze dat ook omdat velen over haar hadden heen gelopen. Kath kwam bij een andere gedeelte aan waar dolfijnen te zien waren. Daar ging ze op een bankje zitten terwijl ze de foto's op haar camera aan het bekijken was.

Even dacht Kian dat hij een verandering van haar gezichtsuitdrukking kon onderscheiden toen zijn blik over de camera heen gleed. Waarschijnlijk had ze zijn reactie op de camera wel gezien. Zijn spieren ontspanden zich langzaam maar toch keek hij argwanend naar haar gezicht. Ergens vroeg hij zich af of ze toch foto’s van hem had gemaakt terwijl hij naar de vissen stond te kijken. Hij had niet geweten hoelang ze daar gestaan had, voordat hij haar opmerkte. Toen ze weg liep, trok hij zijn blik af van haar gezicht. Denkend dat hij de verandering in haar gezicht zelf verzonnen had. En wat maakte het eigenlijk uit, al was het wel zo en had ze inderdaad een afbeelding van hem gemaakt. Zolang hij de foto’s maar niet te zien kreeg op een onbewaakt ogenblik. De kans dat ze opeens in wezenlijke grote op een gebouw zouden verschijnen, was miniem. Hij grijnsde even bij het idee. Hij keek pas weer op toen ze op zijn woorden reageerde. Hij zweeg en trok zijn wenkbrauw op. Zo serieus had hij het nou ook weer niet bedoeld. Hij besloot dat het niet nodig was om zelf nog wat te zeggen, dus hij richtte zich weer op de vissen in het aquarium. Daar binnen ging het allemaal zijn gangetje. Alles was in harmonie. Oh zo anders dan de boze buitenwereld, waar zij geen last van hadden. Als ze maar te eten kregen en zich voort konden planten, waren die vissen tevreden. Ging dat bij mensen ook maar zo, bedacht Kian met een sarcastische grijns. Een grijns die zijn ogen, die een harde blik in zich hadden, niet bereikte.

Voordat zij op het bankje was gaan zitten had Kathleya duidelijk achterdochtigheid in zijn ogen te zien. Misschien wist de man wel dat hij gefotografeerd was maar hij zei er niets over. Kathleya deed de foto's toch niet publiceren, het was voor haar eigen portfolio van foto's. Zij vondt het zelf mooi om alle foto's te bekijken wat ze in haar leven had gemaakt. Zolang de vreemdeling niets vroeg of haar dwong de foto's te verwijderen was er niets aan de hand. Aan de ene kant had Kath niet zo moeten reageren maar oude wonden openen zich bij haar sneller als bij anderen. Ook omdat zij een overgevoelig persoon was die snel werd geprikkeld. Een zucht verliet haar lippen terwijl ze haar hoofd naar achteren deed. Haar ogen waren gesloten terwijl ze genoot van de stilte om haar heen. Hier was nu echt rust. Geen mensen van school, geen drukke straten of geluiden van auto's en bussen. Hier was alles Zen. Misschien kon ze haar telekinese oefenen. Dat bracht haar meteen op een idee. Met haar ogen verkende ze de ruimte maar er was niemand te zien. Ze legde de camera een stuk verderop terwijl Kath een aantal meters er van af stond. Concentratie dacht deze dame bij haar zelf. Haar ogen waren gericht op de camera, proberend om het te laten bewegen.

Kian leunde tegen met zijn boven benen tegen het hekje aan dat normaal gesproken de menigte scheidde met het glas. Nog maar enkele centimeters hoefde hij te overbruggen, en dan zou hij met zijn neus tegen het glas aan vallen. Maar hij trok zich nog net op tijd terug. De vissen begonnen hem te vervelen en hij draaide zich om, om naar het enige levende wezen te kijken dat zich in dezelfde ruimte bevond. Het meisje. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en liet zijn blik over haar heen glijden terwijl ze, waarschijnlijk, de foto’s op haar camera bekeek. Dat ze haar ogen gesloten had, kon hij niet zien. Haar haar, dat los langs haar gezicht viel, ontnam hem enigszins de ruimte om haar gezicht te kunnen bekijken. Ze straalde rust uit. Een plek als deze deed je ook rustig worden. Datzelfde gevoel had hij altijd als hij hier zijn tijd doorbracht, hoe weinig dat ook was. In gedachten verzonken bleef hij naar haar kijken. Zo zag hij ook dat ze haar camera een eindje weg zette en er een afstandje vanaf ging staan. Kian grijnsde even. Hij wist niet wat ze zou gaan proberen, maar het zou wel wat met haar kracht te maken hebben. Dus met een ondeugende glimlach bleef hij staan kijken naar hoe ze het er vanaf zou brengen. Dat het nogal onbeleefd was om zo te blijven staren, wist hij, maar hij trok zich daar niks van aan.

Oké Kathleya je hebt dit vaak genoeg geoefend. Een rustigere plek is er niet. Hier is alles in harmonie en de enige die kijken zijn de vissen. Concentratie. Het viel haar niet eens op dat de man van daarnet naar haar aan het kijken was. Haar ogen waren nog steeds naar de camera gericht die langzaam begonnen te trillen. Wat zou ik doen? Verschuiven of optillen? Schuiven lukte haar vaak genoeg maar iets echt optillen en het zwevend naar haar toe brengen was haar nooit gelukt. Langzaam begon de camera nog meer te trillen en begon langzaam omhoog te stijgen. Het ging langzaam maar het lukte wel. Totdat Kathleya haar energie weg voelde gaan waardoor de camera bijna op de grond viel. Ze ving hem net nog op met haar telekinese en zuchtte van opluchting. Nog een poging. Ze deed haar haren uit haar gezicht, niet dat het zou helpen maar toch. De camera begon weer langzaam te stijgen. Het begon haar kant op te komen. Ze reikte haar armen uit en ving de camera. Een zweetdruppel rolde langs haar voorhoofd die ze wegveegde. Er was een duidelijke, trotse grijns te zien. Dit was nog maar het begin. Haar ogen waren aan het schitteren als de sterren die je in de nacht zag. Haar ogen verkende de omgeving, kijkend of niemand het had gezien. Haar ogen werden groot toen ze recht naar de man keek. Haar wangen begonnen rood te worden van schaamte. Had hij alles gezien? Hij zou haar vast uitlachen maar haar telekinese werkte altijd op emoties, vooral als ze boos was. Nu was het haar gelukt door alleen rust en geen emoties te hebben. Verlegen deed ze de camera weer om haar hals.

Wat zou ze doen als de camera daadwerkelijk naar beneden zou vallen? Vroeg hij zichzelf af toen hij zag dat de camera zijn plaats verliet. Hij had gelijk gehad, het meisje was inderdaad haar krachten aan het oefenen. Een kracht die hij ook bezat, net als de rest van de school. Dat maakte het eigenlijk extra interessant, wat zij deed, kon hij ook. Toch was hij niet van plan dat te laten zien. Op deze manier zou hij ook gewoon een random persoon uit de stad kunnen zijn, iemand zonder krachten. Hij grinnikte zachtjes. Uiteraard was het niet verstandig om te laten zien dat je krachten had aan een gewone burger. De school was niet voor niets op zo’n afgelegen plaats gebouwd. Even ging hij wat rechter op staan, een schokje ging door zijn lijf, de camera viel bijna naar beneden. Maar het meisje kreeg het nog net voor elkaar om het ding te redden van de afgang, waar het volgens Kian thuishoorde. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en volgde met zijn ogen haar tweede poging, deze ging perfect. Dit was hem nog nooit gelukt. De algemene krachten waren dan ook niet zo krachtig als zijn persoonlijke kracht, die hij dan ook bijna niet onder controle had, maar wel veel meer mee kon. Ze draaide zich om, met een bijna overdreven blije uitdrukking. Tot ze Kian zag staan. Hij keek spottend. Ze leek zich te schamen en ergens vermaakte hem dat. ‘Netjes.’ Zei hij echter. Met een nonchalante blik bleef hij tegen het hekje aan staan. ‘Maar wat als ik nou een inwoner van de stad was geweest?’ Vroeg hij langzaam, op een plagerige toon en met flikkerende ogen.

Er gingen zoveel dingen door haar hoofd op dat moment dat het leek te exploderen. Dit mocht niet, hij had het niet mogen zien. Het was niet goed om je gaven te tonen aan anderen maar ze had niet gemerkt dat hij naar haar had gekeken. Netjes.’ sprak hij tegen haar. ‘Maar wat als ik nou een inwoner van de stad was geweest?’ Haar houding werd nog onzekerder als van te voren. Het was een domme zet geweest om even te oefenen, ook al was het voor haar de eerste keer gelukt. Wat moest ze hier nu op zeggen? Hij was geen gewone burger, ook hij bezat iets anders had hij nooit zo gereageerd. De gewone mensen hadden geschreeuwd, hadden met een open mond naar haar gestaard maar deze man complimenteerde haar. "Ik...ik was vergeten dat ik niet de enige was hier. Maar gelukkig heeft een 'gewone' burger niets gezien dus er is niets aan de hand" Haar handen hingen langs haar lichaam terwijl haar ogen nu op de man waren gericht. Nu was er meer zekerheid in haar ogen te zien. "U vondt het netjes, bedankt! Ik hoop alleen dat het tussen ons blijft" Daar in de laatste drie woorden leek het zelfs een beetje smekend. Wat zou er gebeuren als iemand erachter kwam dat ze haar gaven aan de buiterwereld had laten zien? Op een plek buiten de school waar 'de gewone' burgers rondliepen. Onzeker deed ze een pluk achter haar oor. Haar hartslag ging sneller als normaal, ze kon het voelen. Gelukkig stond de man wat verder weg want haar hart klopte zo snel dat de man het ook had kunnen horen als hij voor haar had gestaan.

Ze leek voor zijn ogen te verstijven van schrik. Dat was nou ook weer niet zijn bedoeling geweest. Het was meer een grapje. Niet om haar bang te maken, of te bedreigen. Hij hief zijn ene wenkbrauw op en keek haar geruststellend aan, voor zover een jongen met zulke harde ogen en verscheidene tatoeages op zijn lichaam dat kon. Hij probeerde het in ieder geval. Hij grinnikte daarna echter zachtjes, wat het hele effect teniet deed. ‘Ach, maak je niet druk.’ Mompelde hij zachtjes, maar wel hard genoeg dat ze het verstaan kon. Hij was inderdaad geen gewone burger. Hij was zelfs nog ongewoner dan ongewoon, wat te zien was aan hoe hij eruit zag. Hij was niet van plan haar te gaan verraadden, ditzelfde was hem net zo goed overkomen en dan had hij het nog expres gedaan ook. Het was maar goed dat de directie daar niet achter was gekomen, want dit werd weldegelijk streng gestraft. Hij keek in haar ogen en zag dat ze zichzelf weer bij elkaar begon te rapen, waar eerst onzekerheid was te zien, werd nu meer zelfverzekerdheid zichtbaar en Kian voelde zich weer vrij genoeg om op zijn eigen manier te kunnen grijnzen. “Ik was niet van plan je te gaan verraden hoor.” Zei hij. In zijn woorden was een zachte lach te horen, die hij nog maar net inhouden kon. Haar smekende toon hoorde hij niet, hij beschouwde het een beetje als een grap.

Ach, maak je niet druk.’ Mompelde hij zachtjes, maar wel hard genoeg dat Kath de man kon verstaan. Haar benen die op dat moment als pudding aanvoelde vonden weer hun kracht. Haar trillende handen begonnen langzaam te stoppen met trillen. Ook haar hartkloppingen begonnen minder te worden waardoor haar gezicht weer een normale, bleke kleur kreeg. Er was duidelijk opluchting te zien in haar gezicht maar dankbaarheid in haar ogen. Had hij met haar een spelletje gespeeld? Het maakte Kath ook niet uit want het belangrijkste was dat hij haar niet ging verraden. Kath had duidelijk de regelementen gelezen van de school. Het toonbaar maken van magie buiten de school werd goed gestraft. Ze was net nog maar nieuw en Kath wilde niet als de 'bad' girl gezien worden. Ook al waren regels te verbreken, dit was het laatste wat ze nu op dit moment wilde. "Bedankt dat je mij niet wilt verraden" Zijn houding veranderde, hij lachtte zelfs zachtjes en hij grijnsde. Hierdoor moest Kath ook zachtjes lachen. Misschien was de man nog slecht nog niet. Kath schuifelde even ongemakkelijk met haar schoenen terwijl haar ogen naar de grond gericht waren. En nu? dacht ze bij haar zelf. "Trouwens mijn naam is Kathleya, niet dat het heel belangrijk is" Ze rolde even met haar ogen. Wat zou de man nu met haar naam willen? Waarom deed ze zich eigenlijk voorstellen? Dat zou hem helemaal niet interesseren maar misschien zorgde dit ervoor dat de man het hele 'magie' gedoe zou vergeten. Een soort van afleiding ook al zou hij haar niet gaan verraden.

Ze is te lief. Ze wilde echt geen overtreding begaan. Met verbazing keek hij naar het meisje, bekeek haar. Ze zag er niet al te oud uit, maar ook niet als de jongste van de mensen die naar de school gingen. Het was vreemd, de meeste mensen van die leeftijd hadden er op zichzelf geen problemen mee om hun krachten te gebruiken buiten het schoolterrein, maar zij leek er echt spijt van te hebben. En de meesten wisten ook van de ongeschreven regel om elkaar niet te verraden, mocht je iemand betrappen die inderdaad aan het oefenen was. Haar plotselinge omkanteling nadat hij haar gerust had gesteld, verbaasde hem net zo goed. Ze bleef hem maar verbazen. Een vaag glimlachje gleed over zijn gezicht, het sierde hem. Hij zou vaker zo moeten glimlachen. Het was veel liever dan de ondeugende grijns die hij normaal op zijn gezicht had. ‘Graag gedaan.’ Reageerde hij op haar bedankje. Iemand anders zou haar vast wel uitleggen dat niemand haar verraden zou hebben, daar vond hij zichzelf de persoon niet voor. Ze zou toch vast wel vriendinnen hebben? Of misschien was ze wel nieuw. Hij had haar inderdaad nog nooit gezien. Met zijn hoofd iets scheef gleed zijn blik weer over haar heen, alsof hij zichzelf er van wilde verzekeren dat hij haar inderdaad nog nooit gezien had. ‘Kian.’ Zei hij kort, toen ze zich voorgesteld had. Ook haar naam had hij nog nooit ergens eerder gehoord, nergens gelezen in een mededeling of op een andere manier notitie van gekregen. ‘Je bent nieuw, nietwaar?’ Zei hij langzaam, haar diep in de ogen kijkend. Langzaam kwam hij wat dichterbij, dat mocht best nu ze in een soort gesprek beland leken te zijn.

Het was duidelijk dat het gedrag van Kathleya de man deed verbazen. Zij was ook wel een rare als ze er zo over nadacht. Kath was al volwassen maar soms kon zij zich gedragen als iemand van 15 jaar oud of jonger. Meestal door haar verlegen kant en haar kant om alles goed te doen. De meeste hadden het allang losgelaten maar zoals eerder werd gezegd, Kath trok alles naar zich toe. Een vaag glimlachje gleed over zijn gezicht, het stond hem wel. Beter als de expressie die hij had getoond in het begin toen ze elkaar had gesproken. Toen was het nog haast emotieloos geweest. Tja je ging ook niet echt meteen met een vreemde close doen alsof je diegene al jaren kon. ‘Je bent nieuw, nietwaar?’ klonk er duidelijk in de oren van Kath. Daardoor schuifelde ze ongemakkelijk met haar voeten. Hoe moest ze hier op reageren? Was het zo overduidelijk dat ze nieuw was? Viel ze zo erg op? Daar hield ze al helemaal niet van. De ruimte die tussen hun was werd kleiner naarmate Kain meer naar haar toe kwam gelopen. Kain een naam wat ze wel bij zijn uiterlijk vondt passen. Niet dat ze hem deed vooroordelen maar door zijn houding en manier hoe hij deed was Kain de naam voor hem. Het had iets stoers maar ook weer iets zachts, vertrouwt. "Aangenaam kennis te maken Kain" Zijn naam sprak ze met een lieve toon, een lieve toon zoals een puppy die je kreeg met je verjaardag. Iets onschuldigs maar toch schattig. "Ik ben inderdaad nieuw hier. Valt het zoveel op? Ik probeer al zoveel mogelijk op de achtergrond te blijven" Aarzelend deed ze met haar vingers een plukje achter haar oren.

als hier niet meer op geantwoord wordt, dan is die closed
Kunnen andere weer antwoorden met een nieuwe meet
_______________________________

Ze was zo anders dan hij was. Beleefd. En ergens had ze wat schattigs. Iets waar hij lang naar streven kon, maar nooit bereiken zou. Het blauwe licht, dat hem exotischer maakte, maakte haar onschuldiger. Hij bleef zijn afstandelijke zelf. Die stoere die emotioneel toch door niemand bereikt kon worden. Had hij ooit iemand werkelijk liefgehad? Nee, behalve zijn moeder misschien. Maar zij zag er uit alsof ze ieder in beide armen zou sluiten. Zelfs hem, dat zag hij aan de manier hoe ze zijn naam uitsprak. Ergens binnen in hem gromde er iets. Hij hield er niet van als mensen zo vriendelijk waren. De wereld was hard en mensen zouden dat ook moeten zijn. Verleidelijkheid, gevaar en woede waren dingen waar hij veel vaker mee te maken kreeg. Vijandelijkheid was een orde van de dag. Ondeugd hield hij van. Ergens binnenin hem was toch het geloof dat mensen werkelijk vriendelijk kunnen zijn afgezwakt. Hij was het namelijk zelf ook niet. In ieder geval niet tegen vreemden. Toch deed hij moeite haar niet uit te lachen. Het was zo overduidelijk dat ze nieuw was, zo kwetsbaar. ‘Hmm, je kan het wel goed zien ja.’ Een understatement. Maar hoe moest hij het anders aardig brengen? Hij bleef een paar stappen voor haar staan. Zijn mobiel ging. Hij had zo meteen een afspraak in de stad. Dat was ook de reden dat hij de tijd had genomen om hier heen te komen. Hij was de afspraak vergeten en zijn mobiel bleef onaangeraakt in zijn zak zitten.

Hoe diep kon Kath wel niet de grond zakken op dit moment? Nu snapte ze waarom iedereen over haar heen liep. Zijn gezicht verstrakte, kreeg een harde expressie. Gewoon emotieloos, een beetje spottend. Vondt hij haar gedrag belachelijk? Kath had al vanaf het begin gemerkt dat hun twee van verschillende werelden kwamen. Op het eerste gezicht zou je het niet zeggen maar Kath had veel meegemaakt. Ze kon zijn zoals anderen, hartenloos en koud of juist het goede in dingen zien. Ja dat deed zij. Zij zag in iedereen iets goed, zelfs in de wereld die verrot leek volgens anderen. Corruptie, haat, geweld en lijden dat was het enige wat mensen zagen. Niemand zag de positieve dingen of vergaten het omdat er zoveel slechte dingen gebeurde. ‘Hmm, je kan het wel goed zien ja.’Bij zijn woorden moest Kath toch zachtjes lachen. "Och wat doe je eraan? I'm who I'm" Bij dat laatste zin hield ze haar camera met één hand strakker vast. Toen de telefoon afging keken haar ogen meteen naar zijn broekzak waar het geluid vandaan kwam. "Oh sorry ik stoor je natuurlijk! Dan zal ik maar eens gaan zodat je privacy hebt" Een beleefde glimlacht sierde haar lippen. "Het was leuk u ontmoet te hebben meneer Kain" Kath begon zachtjes te grinniken toen ze erachter kwam dat ze meneer had gezegd. Etiquetten. Op dat moment rolde ze even haar ogen voordat ze zich omdraaide en afstand van de man nam. Wie wilde nou niet zijn privacy? Kath zou het ook niets hebben gevonden als iemand haar telefoongesprek zat af te luisteren.

Meneer. Ik ben geen meneer! Wilde hij haar toeschreeuwen. Zijn ogen knepen wat samen en zijn blik werd ronduit gevaarlijk. Behandel me alsjeblieft gewoon naar hoe ik eruit zie. Zijn brein raakte in de war, maar toch maakte hij dankbaar gebruik van haar aanbod. Hij keek even naar hoe ze weg liep en daarna pakte hij zijn telefoon op. Een stem van een jongeman klonk in zijn oor. Een jongen van dezelfde leeftijd als hijzelf. Deze jongen was de enige met wie Kian geregeld afsprak, hoewel hij het vaak vergat. Kian lachte zachtjes toen de jongen op een nuchtere toon melde dat hij over een kwartier weg zou gaan en dat hij het op prijs stelde als Kian deze keer op tijd zou zijn. “Oke, ik kom er ook aan.’ Antwoordde de aangesprokene en hij hing weer op. Hij draaide zich richting het meisje, dat nog steeds een eindje verderop stond. Hij riep haar toe dat hij moest gaan. Hij was alweer vergeten hoe hij haar had aangesproken en zond haar een knipoog. Misschien zou hij haar nog wel een keer meer zien, al dacht hij niet dat ze echt bij elkaar pasten. Ze waren zo verschillend. Het leek alsof er echt niks was dat ze hetzelfde hadden. Qua uiterlijk leken ze al tegengesteld. Hij donker, zij licht.

Voorovergebogen over de kinderwagen stond Kylie te prutsen met de riempjes. Het was een nieuw ding dat ze had gekregen van haar ouders, omdat Jimmy toch wel een beetje te oud en te groot was geworden voor het authentieke ding die ze hiervoor had. Jimmy scheen het in ieder geval wel fijn te vinden, want nu hij niet op zijn rug hoefde te liggen kon hij met hartenlust rondkijken. Een zucht van opluchting kwam uit haar mond toen ze eindelijk de riempjes loshad en ze tilde Jimmy op om hem op een arm te zetten zodat hij nog beter het aquarium in kon kijken. Dat deed hij dan ook met grote ogen, waardoor Kylie een lach op haar gezicht kreeg. Ze hield echt ontzettend veel van die kleine, al was hij in het begin toch aardig lastig geweest. Maar nu hij wat ouder was, kon ze hem makkelijker ergens naar toe nemen. Toen Jimmy zijn handjes kraaiend uitstak naar het glas waar een school vissen voorbij zwom, schoot ze in de lach. Uiteindelijk liep ze weer een stuk verder, de kinderwagen met één arm vooruitduwend en zelf ook rondkijkend naar alle vissen.

Ryley liep met snelle passen langs het glas terwijl hij iedere vis of zee wezen bekeek die langs zwom. Prachtige dieren waren het toch. De oceaan was echt een mysterie. Hij hield van mysterieuze dingen, van prachtige vissen in het water. Ook de haaien zagen er indrukwekkend uit. Daar zou je niet in willen vallen, dan was je een been kwijt. Hij hoorde een baby krijsen van vrolijkheid. Ook die was zo te zien onder de indruk van de vissen en andere dieren die erin zwommen. Het leukste vond Ryley nog de zeepaardjes, die zagen er schattig uit. Af en toe voelde hij zich wel een klein kind. Hij liep langs het meisje met de baby in haar arm. Ze duwde met haar andere hand de kinderwagen. Ze leek nog niet zo oud. Nu al een kind dacht Ryley bij zichzelf. Hij had er respect voor. Vrouwen die al jong moeder waren. Het was niet makkelijk. Hij bleef kijken naar een zeester die aan het glas 'geplakt' leek. Hij begon zachtjes te lachen omdat het gewoon hilarisch uitzag. Met zijn vingers haalde hij aantal plukken voor zijn ogen weg. Soms was een scheve pony echt irritant.